မ်က္မျမင္ ဘႀကီးက သူ႔ဇနီး ခ်စ္မမကို ေျပာလိုက္ပံုက”ဒီဘ၀ကကၽြတ္​ၿပီ””ငါတို႔ အဆင္​​ေျပၿပီ​ေနာ္​..မ.. ​ေနာ္​…”တဲ့

အခ်စ္​စစ္​ဆိုတာ​ေလ မ်က္​စိမျမင္​႐ွာတဲ့ အဘႀကီးက သူ႔မိန္​းမ အဖြားႀကီးကို လွည္​း​ေပၚတင္​ ​ေ႐ွ႕က​ေန လွည္​းကိုဆြဲလို႔ ဗူးခြံ​ေလး​ေတြ​ေကာက္​၊ ထင္​း​ေလး​ေတြစု​ေရာင္​း​ၿပီး တဘ၀လံုး ႐ွာ​ေကြၽးတတ္​တာမ်ိဳး…အဖြားကလဲ ငတ္​တခါ ျပတ္​တလွည္​့ျဖစ္​တာ​ေတာင္​ အားကိုးတႀကီး ​ေနာက္​က​ေန ႐ွိ​ေနတတ္​တာမ်ိဳး..

သူတိူ႔မွာ​ေလ သားသမီးကလဲ မ႐ွိ ကိုယ္​လုပ္​မွ ကိ္​ုယ္​စားရတဲ့ဘ၀မွာ ဒုကၡိတ​ေတြမို႔ ​ေခါင္​းပံုျဖတ္​တဲ့သူကလဲ အမ်ားသား…ခု​ေတာ့ ဒီအဘိုးနဲ႔အဖြားကို ထိုင္​းႏိုင္​ငံနယ္​စပ္​ ​ေရႊကုကၠိဳ က​ေန ပံု႔တို႔ ​​ေခၚခဲ့ပါၿပီ…

သူတို႔မွာ ​ေႏြရာသီ ​ေနပူႀကီးထဲ တ​ေန႔လံုး​လုပ္​ရတာ​ေတာင္​ ထမင္​းနပ္​မမွန္​႐ွာပါဘူး…တ​ေန႔လံုးလုပ္​မွ ဘတ္​ ၃၀ ဆိုတာ အႏိုင္​ႏိုင္​ရတာပါတဲ့…ထမင္​း မ၀တဲ့​ေန႔​ေတြ မ်ားပါသတဲ့​ေလ…မိုးရာသီဆို ​ေျပာဖြယ္​ရာမ႐ွိပါ…အိမ္​​ေလးကလဲ ငွါး​ေနရ​ေတာ့ အိ္​လခလဲ​ေပးရပါသတဲ့…

ဒါကို ျမင္​မိတဲ့ အမက ပံု႔တို႔ကို အကူ အညီ​ေတာင္​းလို႔ သြား​ေခၚ​ေပးျဖစ္​တာပါ…​ေရႊကုကၠိဳ ဆိုတာ အရမ္​းၾကမ္​းတဲ့လမ္​းကို ျဖတ္​ရတဲ့ နယ္​စပ္​ၿမိဳ႕မွန္​းမသိခဲ့ပါဘူး…ဘားအံ နားဘဲထင္​ခဲ့ၿပီး သြားရင္​း သြားရင္​း ကား​ေပၚမွာအိပ္​ ​ေရာက္​ျပန္​ျပန္​ခဲ့ၾကတာမို႔ အရမ္​းကို ပင္​ပန္​းခဲ့ရပါတယ္​….

ဒါ​ေပမဲ့ အဘိုးအဖြားရဲ႕ ဒီဘ၀က ကြၽတ္​ၿပီ…”…ငါတို႔ အဆင္​​ေျပၿပီ…​ေနာ္​ မ ​ေနာ္​…” ဆိုၿပီး…အဘက သူ႔ထက္​ အသက္​ႀကီးတဲ့…သူတသက္​လံုး လွည္​း​ေပၚတင္​႐ွာ​ေကြၽးခဲ့ရတဲ့ သူ႔ခ်စ္​မမကို တိုင္​တည္​ၿပီး ​ေျပာ​ေျပာ​ေနတဲ့ အသံ​ေလးနဲ႔တင္​…အ​ေမာ​ေတြ​ေပ်ာက္​ရပါတယ္​….

ဒီခရီးမွာ ခံစားမိတာက​ေတာ့…အခ်စ္​စစ္​ ဆိုတာ ဘာဆိုတာ အဘနဲ႔ အဖြားက ျပသြားခဲ့တယ္​….

ဖိုးသူေတာ္(www.phothutaw.com)
Credit:Thinn Shwe Sin Hlaing
#Unicode Version#
အချစ်စစ်ဆိုတာလေ မျက်စိမမြင်ရှာတဲ့ အဘကြီးက သူ့မိန်းမ အဖွားကြီးကို လှည်းပေါ်တင် ရှေ့ကနေ လှည်းကိုဆွဲလို့ ဗူးခွံလေးတွေကောက်၊ ထင်းလေးတွေစုရောင်းပြီး တဘဝလုံး ရှာကျွေးတတ်တာမျိုး…အဖွားကလဲ ငတ်တခါ ပြတ်တလှည့်ဖြစ်တာတောင် အားကိုးတကြီး နောက်ကနေ ရှိနေတတ်တာမျိုး..

သူတိူ့မှာလေ သားသမီးကလဲ မရှိ ကိုယ်လုပ်မှ ကိုယ်စားရတဲ့ဘဝမှာ ဒုက္ခိတတွေမို့ ခေါင်းပုံဖြတ်တဲ့သူကလဲ အများသား…ခုတော့ ဒီအဘိုးနဲ့အဖွားကို ထိုင်းနိုင်ငံနယ်စပ် ရွှေကုက္ကို ကနေ ပုံ့တို့ ခေါ်ခဲ့ပါပြီ…

သူတို့မှာ နွေရာသီ နေပူကြီးထဲ တနေ့လုံးလုပ်ရတာတောင် ထမင်းနပ်မမှန်ရှာပါဘူး…တနေ့လုံးလုပ်မှ ဘတ် ၃၀ ဆိုတာ အနိုင်နိုင်ရတာပါတဲ့…ထမင်း မဝတဲ့နေ့တွေ များပါသတဲ့လေ…မိုးရာသီဆို ပြောဖွယ်ရာမရှိပါ…အိမ်လေးကလဲ ငှါးနေရတော့ အိလခလဲပေးရပါသတဲ့…

ဒါကို မြင်မိတဲ့ အမက ပုံ့တို့ကို အကူ အညီတောင်းလို့ သွားခေါ်ပေးဖြစ်တာပါ…ရွှေကုက္ကို ဆိုတာ အရမ်းကြမ်းတဲ့လမ်းကို ဖြတ်ရတဲ့ နယ်စပ်မြို့မှန်းမသိခဲ့ပါဘူး…ဘားအံ နားဘဲထင်ခဲ့ပြီး သွားရင်း သွားရင်း ကားပေါ်မှာအိပ် ရောက်ပြန်ပြန်ခဲ့ကြတာမို့ အရမ်းကို ပင်ပန်းခဲ့ရပါတယ်….

ဒါပေမဲ့ အဘိုးအဖွားရဲ့ ဒီဘဝက ကျွတ်ပြီ…”…ငါတို့ အဆင်ပြေပြီ…နော် မ နော်…” ဆိုပြီး…အဘက သူ့ထက် အသက်ကြီးတဲ့…သူတသက်လုံး လှည်းပေါ်တင်ရှာကျွေးခဲ့ရတဲ့ သူ့ချစ်မမကို တိုင်တည်ပြီး ပြောပြောနေတဲ့ အသံလေးနဲ့တင်…အမောတွေပျောက်ရပါတယ်….

ဒီခရီးမှာ ခံစားမိတာကတော့…အချစ်စစ် ဆိုတာ ဘာဆိုတာ အဘနဲ့ အဖွားက ပြသွားခဲ့တယ်….

ဖိုးသူတော်(www.phothutaw.com)
Credit:Thinn Shwe Sin Hlaing